سلامتي ارزش است

علائم ADHD (اختلال بيش فعالي و كمبود توجه)

علائم ADHD معمولاً قبل از سن ۱۲ سالگي شروع مي‌شوند. اين علائم شامل توانايي فرد در توجه به چيزها (بي‌توجهي)، داشتن سطح انرژي بالا (بيش‌فعالي) و توانايي او در كنترل تكانه‌هايش (تكانشگري) مي‌شود.

يك كودك يا نوجوان ممكن است علائم بي‌توجهي مانند موارد زير را نشان دهد:

• به راحتي حواس پرت شدن
• گوش دادن به حرف‌هاي ديگران يا دنبال كردن دستورالعمل‌ها برايشان دشوار است
• فراموش كردن كارهاي روزمره، مانند مسواك زدن يا پوشيدن جوراب

آنها ممكن است علائم بيش فعالي و تكانشي بودن را نشان دهند، از جمله:

• داشتن سطح انرژي بالا
• بي‌قراري يا ضربه زدن با دست و پا
• با سر و صدا صحبت كردن
• احساس بي‌قراري، يا بلند شدن و حركت كردن در حالي كه قرار است آرام بنشينند
• منتظر نوبت ماندن برايشان دشوار است، يا مكالمات را قطع مي‌كنند

بيشتر كودكان و نوجوانان مبتلا به ADHD علائمي از هر دو نوع بي‌توجهي و بيش‌فعالي-تكانشگري دارند. برخي فقط علائم يك نوع را نشان مي‌دهند.

تصور مي‌شود كه ADHD در دختران كمتر از پسران تشخيص داده مي‌شود. اين ممكن است به اين دليل باشد كه دختران مبتلا به ADHD معمولاً علائم بي‌توجهي دارند و تشخيص اين علائم مي‌تواند دشوارتر باشد.

دريافت كمك براي ADHD (اختلال بيش فعالي كمبود توجه)

اگر نگران هستيد كه ADHD ممكن است بر فرزندتان تأثير بگذارد، با يكي از معلمان او صحبت كنيد. يك كودك بزرگتر يا نوجوان مي‌تواند خودش با يك معلم صحبت كند.

معلم معمولاً كودك را به هماهنگ‌كننده نيازهاي آموزشي ويژه مدرسه (SENCO) ارجاع مي‌دهد.

سنكو مي‌تواند در مورد پشتيباني در كلاس درس يا تكاليف درسي يا كمك به ايجاد اعتماد به نفس و دوستي صحبت كند.

اگر هنوز نگران هستيد يا فكر مي‌كنيد فرزندتان به حمايت بيشتري نياز دارد، مي‌توانيد با يك پزشك عمومي وقت ملاقات بگيريد.

در ملاقات با پزشك عمومي، پزشك در مورد علائم كودك يا نوجوان و چگونگي تأثير آنها بر زندگي آنها سؤال خواهد كرد. آنها ممكن است ساير شرايطي را كه مي‌توانند باعث اين علائم شوند، مانند اوتيسم، سندرم تورت يا اضطراب، در نظر بگيرند.

افراد مبتلا به ADHD اغلب ممكن است شرايط ديگري نيز داشته باشند، مانند افسردگي، اضطراب يا اعتياد، يا مشكل يادگيري مانند نارساخواني.

پزشك عمومي يا SENCO ممكن است گروه‌هاي حمايتي يا آموزش‌هايي را براي والدين در منطقه شما توصيه كند.

درخواست ارزيابي ADHD

اگر حمايت در خانه و مدرسه به فرزند شما كمكي نمي‌كند، مي‌توانيد درخواست ارزيابي ADHD بدهيد. براي درخواست ارجاع براي ارزيابي ADHD با پزشك عمومي يا SENCO صحبت كنيد.

در طول مدت انتظار براي ارجاع يا ارزيابي، كودك يا نوجوان بايد همچنان در خانه و مدرسه از حمايت برخوردار باشد. همچنين مي‌توانيد براي مشاوره با شوراي محلي خود تماس بگيريد و بپرسيد كه آيا مركز خانوادگي در منطقه شما وجود دارد يا خير.

مراكز خانوادگي از كودكان و نوجوانان ۰ تا ۱۹ سال (و تا ۲۵ سال براي افراد داراي نيازهاي ويژه آموزشي يا معلوليت) پشتيباني مي‌كنند.

در ارزيابي ADHD چه اتفاقي مي‌افتد؟

اين ارزيابي توسط يك يا چند متخصص ADHD، مانند متخصص اطفال يا روانپزشك كودك و نوجوان، انجام خواهد شد.

متخصص با شما و فرزندتان صحبت خواهد كرد تا در مورد هرگونه علائم و زندگي خانوادگي اطلاعات بيشتري كسب كند. آنها همچنين در مورد رشد فرزندتان، مانند اينكه در چند سالگي كارهايي مانند راه رفتن يا خواندن را ياد گرفته است، سؤال خواهند كرد.

ممكن است قبل از قرار ملاقات يا به عنوان بخشي از ارزيابي، فرم‌هايي براي پر كردن وجود داشته باشد.

متخصص ADHD معمولاً با يك SENCO يا معلم يا هر دو تماس مي‌گيرد تا ببيند فرزند شما در مدرسه چگونه عمل مي‌كند.

آنها همچنين ممكن است از فرزند شما بخواهند كه يك آزمايش كامپيوتري انجام دهد تا به ارزيابي علائم آنها كمك كند.

اگر فرزند شما مبتلا به ADHD تشخيص داده شود، متخصص در مورد معناي اين موضوع و اتفاقات بعدي، از جمله درمان‌ها و پشتيباني‌هاي موجود، صحبت خواهد كرد.

به عنوان يك روانشناس نوجوان، مي‌شنوم كه بسياري از والدين در مورد چگونگي تلاش نوجوانانشان براي ملاقات با افراد جديد و شروع و حفظ دوستي‌ها صحبت مي‌كنند. همين والدين اغلب نگران منزوي شدن نوجوانانشان در اتاق‌هايشان هستند، جايي كه معاشرت فقط از طريق مجازي امكان‌پذير است. گاهي اوقات، والدين گزارش مي‌دهند كه نوجوانشان از صحبت با افراد صاحب قدرت، مانند معلمان يا مربيان، مي‌ترسد يا ممكن است به طور كلي از اين تعاملات اجتناب كند. اين رفتارها مي‌تواند والدين را به اين فكر بيندازد كه نوجوانشان افسرده يا بي‌علاقه به تعامل با ديگران است. با اين حال، اغلب اوقات، در واقع برعكس است. به طور معمول، نوجوانان به شدت مي‌خواهند با ديگران ارتباط برقرار كنند. اما وقتي سعي مي‌كنند با موقعيت‌هاي اجتماعي روبرو شوند، خود را بيش از حد از احتمال پيامدهاي منفي يا خجالت مي‌ترسند تا به طور كامل درگير شوند. به اين ترتيب، اجتناب نوجوان از تعامل اجتماعي در واقع ممكن است نشانه‌اي از يك مسئله اساسي عميق‌تر باشد. خوشبختانه، ترس و اجتناب از موقعيت‌هاي اجتماعي مشكلي است كه در صورت تشخيص و درمان مناسب، قابل حل است. اگر به نظر مي‌رسد نوجوان شما از نظر اجتماعي در حال مبارزه است، اين مقاله بايد بينشي ارائه دهد و شما را در يافتن حمايت مناسب راهنمايي كند.

نوجوانان براي تحمل فشارهاي روزانه‌اي كه در مدرسه، جامعه و خانه با آن مواجه هستند، بسيار سخت تلاش مي‌كنند. برخي حتي ممكن است بگويند كه امروزه نوجوان بودن به دليل فشارهاي اضافي كه همراه با رسانه‌هاي اجتماعي و انتظارات غيرواقعي ايجاد مي‌شود، چالش برانگيزتر است. به عنوان بزرگسال، گاهي اوقات فراموش مي‌كنيم كه ترس از قضاوت ديگران در اين مرحله چالش برانگيز رشد كه تنها چيزي كه مي‌خواهيد "جا افتادن" است، چقدر طاقت‌فرسا بوده است. علاوه بر اين، گاهي اوقات مي‌توانيم در كم‌اهميت جلوه دادن ميزان ناتوان‌كننده بودن اضطراب اجتماعي، به ويژه براي نوجواناني كه تازه در حال يادگيري چگونگي عبور از دنياي پيچيده و گاهي بي‌رحمانه اطراف خود هستند، مقصر باشيم. لازم به ذكر است كه از هر 3 نوجوان بين 13 تا 18 سال، 1 نفر معيارهاي اختلال اضطراب اجتماعي (SAD) را دارد كه در حال حاضر سومين اختلال شايع سلامت روان در كشور است.

نشانه‌ها چيست؟

ممكن است از خودتان بپرسيد، چگونه مي‌توانم تشخيص دهم كه نوجوانم با اضطراب اجتماعي دست و پنجه نرم مي‌كند؟ در اينجا چند نشانه مفيد براي بررسي وجود دارد:

• ترس عمومي از قضاوت شدن توسط ديگران
• نگراني از اينكه باري بر دوش ديگران باشيم
• قضاوت و/يا انتقاد مكرر از خود پس از تعاملات اجتماعي
• مشكل در صحبت كردن با همسالان يا افراد صاحب قدرت
• احساس ناراحتي يا خجالت هنگام ملاقات با افراد جديد
• نگراني طولاني مدت قبل از يك رويداد عمومي يا اجتماعي
• اجتناب از مكان‌هاي عمومي و/يا موقعيت‌هاي اجتماعي
• مشكل در دوست‌يابي و حفظ روابط
• ناراحتي جسمي (مثل عرق كردن، لرزيدن، دل درد يا ضربان قلب تند) در موقعيت‌هاي اجتماعي

بگذاريد روشن كنم كه تقريباً هر فردي روي اين سياره در برهه‌اي از زندگي خود به نوعي اضطراب اجتماعي را تجربه كرده است. مطمئن باشيد كه اين نه تنها طبيعي است، بلكه سالم نيز هست. به هر حال، اضطراب مي‌تواند يك پاسخ تطبيقي ​​به استرس باشد تا به ما در بقا و گاهي حتي پيشرفت كمك كند. با اين حال، برخي از ما كه اضطراب اجتماعي داريم، مي‌توانيم شروع به تجربه بيش از حد اين علائم ذكر شده در بالا كنيم كه چيزي را ايجاد مي‌كند كه درمانگران از آن به عنوان "اختلال عملكردي" ياد مي‌كنند. اين بدان معناست كه اضطراب شما مي‌تواند ناسازگار شود، اغلب بر شما غلبه كند و باعث كاهش عملكرد و رضايت در زندگي شما شود.

چگونه نوجوانان ممكن است اضطراب اجتماعي را تجربه كنند

در زير چند نمونه موردي خاص از چگونگي بروز اضطراب اجتماعي در نوجوانان آورده شده است. به هر حال، اضطراب اجتماعي چيزي فراتر از مجموعه‌اي از رفتارهاي قابل مشاهده، مانند موارد ذكر شده در بالا، است. اين يك تجربه دروني است. علاوه بر اين، معمولاً اضطراب اجتماعي هنگام اولين برخورد با اين موضوع، "در لباس مبدل" بروز مي‌كند.

در كار با بسياري از نوجوانان، تجربه من اين بوده است كه قبل از اينكه آنها واقعاً اضطراب اجتماعي خود را درك كنند، در ابتدا احساس افسردگي را تأييد مي‌كنند. به طور خاص، آنها ممكن است در مورد احساسات نااميدي، بي‌ارزشي و خستگي مزمن صحبت كنند كه همگي علائم افسردگي باليني هستند. آنها اغلب چيزهايي مانند "احساس بي‌ارزشي مي‌كنم چون نمي‌توانم در كنار دوستانم باشم" يا "هميشه از احساس احمق بودن، زشت بودن يا حقارت خسته شده‌ام" مي‌گويند. وقتي براي اولين بار درمان اضطراب اجتماعي را شروع كردم، از اينكه چقدر سريع حال عمومي آنها بهبود مي‌يابد، وقتي كه با ديگران مؤثرتر و با اعتماد به نفس‌تر عمل مي‌كردند، خوشحال شدم. البته، افسردگي و خودكشي چيزهايي نيستند كه ما هرگز بخواهيم آنها را كوچك بشماريم يا ناديده بگيريم. با اين حال، غيرمعمول نيست كه اضطراب اجتماعي در هسته اصلي آنچه باعث خلق و خوي پايين يك نوجوان مي‌شود، باشد. به اين ترتيب، علائم افسردگي ممكن است يك عامل ثانويه باشد، نه تشخيص اوليه.

برخي از والدين هنگام مراجعه به پزشك، نگران ابتلاي نوجوانانشان به اختلال خوردن بوده‌اند. اگرچه رد كردن احتمال وجود اختلال خوردن بسيار مهم است، اما بسيار رايج است كه نوجواناني كه اضطراب اجتماعي شديد دارند، در غذا خوردن در مقابل ديگران مشكل دارند و اغلب از پوشيدن لباس‌هاي بدن‌نما (مثل لباس شنا، شلوارك) به دليل ترس از قضاوت و بررسي اجتماعي خودداري مي‌كنند.

چه انتظاري از درمان بايد داشت

تحقيقات نشان مي‌دهد كه تركيبي از روش‌هاي درماني زير بهترين نتايج را براي اختلال اضطراب اجتماعي به همراه دارد:

درمان شناختي رفتاري (CBT): درمان شناختي رفتاري رايج‌ترين رويكرد مورد استفاده براي درمان اختلال اضطراب اجتماعي و اختلالات اضطرابي به طور كلي است. CBT يك درمان مبتني بر شواهد است و معمولاً كوتاه‌مدت است. علاوه بر اين، CBT به دليل رويكرد متمركز بر راه‌حل، كه در آن پزشكان اهداف واقع‌بينانه و مشخصي را براي بيماران تعيين مي‌كنند تا به نتايج قابل اندازه‌گيري دست يابند، مؤثر است. براي نوجوانان مبتلا به اضطراب اجتماعي، CBT با افكار منفي خاص (مثلاً "من احمق هستم و همه اين را مي‌دانند") و رفتارهاي ناسالم (مثلاً اجتناب از افراد) كه مي‌توانند بر خلق و خو تأثير منفي بگذارند، كار مي‌كند. اين روش به نوجوانان مبتلا به اضطراب اجتماعي كمك مي‌كند تا ارتباط عميق‌تري بين افكار، احساسات و رفتارهاي خود را درك كنند. اين يك رويكرد درماني مشاركتي است كه ريشه در كشف علمي دارد و به نظر من مي‌تواند براي نوجوانان بسيار توانمندساز باشد.

درمان مواجهه: يكي از مؤلفه‌هاي خاص‌تر رفتاردرماني، مواجهه با محرك‌هاي ترسناك يا موقعيت‌هاي برانگيزاننده است. متخصصان باليني كه از ديدگاه مواجهه محور كار مي‌كنند، به نوجوانان كمك مي‌كنند تا يك سلسله مراتب مواجهه تدريجي ايجاد كنند تا با اضطراب اجتماعي خود روبرو شوند. تحقيقات نشان مي‌دهد كه هرچه بيشتر از موقعيت‌هاي اضطراب‌آور اجتناب كنيم، اضطراب ما بيشتر تقويت مي‌شود. اين چرخه اجتناب ناميده مي‌شود. بنابراين، نوجوانان مبتلا به اضطراب اجتماعي تشويق مي‌شوند كه «ترس خود را احساس كنند» در حالي كه درك مي‌كنند كه اين ترس تهديدكننده زندگي نيست و اغلب اوقات يك زنگ خطر كاذب در مركز عاطفي مغز آنها به صدا در مي‌آيد. هدف از مواجهه، از بين بردن اضطراب نيست، بلكه يادگيري نحوه تحمل آن است. با گذشت زمان، همانطور كه نوجوانان با اين مفهوم اعتماد به نفس بيشتري پيدا مي‌كنند، اضطراب آنها كاهش مي‌يابد.

داروها: در حالي كه درمان شناختي و رفتاري هر دو معمولاً براي اختلال اضطراب اجتماعي كاملاً مؤثر هستند، دارو مي‌تواند در صورت وجود اختلال عملكردي قابل توجه به بهبودي كمك كند. به طور مستقيم‌تر، مي‌تواند براي نوجواناني كه با اشكال شديدتر اضطراب دست و پنجه نرم مي‌كنند، "تحمل" را كاهش دهد تا بتوانند درمان را تحمل كرده و به طور مؤثرتري درگير شوند. رايج‌ترين داروهاي تجويز شده براي اضطراب اجتماعي عبارتند از:

• مهاركننده‌هاي انتخابي بازجذب سروتونين (SSRIs): اين دارو معمولاً براي افسردگي تجويز مي‌شود. SSRI هاي رايج شامل اسيتالوپرام (لكساپرو)، سرترالين (زولوفت) و فلوكستين (پروزاك) هستند. اين داروها از جذب مجدد سروتونين توسط مغز، كه يك انتقال‌دهنده عصبي است كه اضطراب را تنظيم كرده و خلق و خوي مثبت را تقويت مي‌كند، جلوگيري مي‌كنند.
• بنزوديازپين‌ها: اگرچه اين داروها به دليل خواص اعتيادآور معمولاً اولين دوره درمان نيستند، اما مي‌توانند براي تسكين كوتاه‌مدت علائم اضطراب حاد مفيد باشند. برخي از آرام‌بخش‌هاي رايج عبارتند از آلپرازولام (زاناكس)، كلونازپام (كلونوپين)، ديازپام (واليوم) و لورازپام (آتيوان). بنزوديازپين‌ها با افزايش مقدار GABA در مغز، كه يك انتقال‌دهنده عصبي مسئول اثر آرام‌بخشي كلي است، عمل مي‌كنند.

رويكرد بين فردي: از نظر شخصي، من تجربيات حرفه‌اي متعددي با نوجواناني دارم كه در ابتدا نمي‌خواهند آنجا باشند زيرا در چرخه اجتنابي كه قبلاً در اين مقاله مورد بحث قرار گرفته است، گير افتاده‌اند. از آنجا كه آنها به دليل ترس از بررسي دقيق، در ملاقات با افراد جديد و حفظ ارتباط با يك نوجوان آسيب‌پذير مشكل دارند، مهم است كه پزشك در اتاق با يك نوجوان آسيب‌پذير، گرم، جذاب، پذيرا و شفاف باشد. بنابراين، وقتي به دنبال يك درمانگر خوب هستيد، به خاطر داشته باشيد كه آن شخص در طول جلسه پذيرش چه احساسي در شما ايجاد مي‌كند. آيا پزشك اضطراب را عادي مي‌كند؟ آيا آنها مي‌توانند شما و نوجوانتان را در اتاق احساس راحتي كنند؟ آيا آنها مي‌توانند به خودشان بخندند و/يا به روش‌هاي قابل درك با نوجوان شما ارتباط برقرار كنند؟ اگر پزشك احساس كند كه خشك، غيرقابل ارتباط يا حتي مضطرب است، احتمال دارد كه نوجوان در اعتماد به آن شخص و پذيرش خطرات اجتماعي در درمان مشكل داشته باشد. اين بسيار مهم است زيرا رابطه درماني جايي است كه مواجهه با اضطراب اجتماعي آغاز مي‌شود. علاوه بر اين، بارها و بارها در تحقيقات نشان داده شده است كه اين رابطه مستقيماً بر موفقيت كلي درمان تأثير مي‌گذارد.

لابياپلاستي نوعي جراحي است كه شكل و اندازه لب‌هاي داخلي يا خارجي واژن را كه در پزشكي به عنوان لابيا مينور و لابيا ماژور شناخته مي‌شوند، تغيير مي‌دهد. بسياري از زنان در بريتانيا به دلايل مختلف اين جراحي را انتخاب مي‌كنند و اين امر آن را به انتخابي محبوب براي كساني تبديل كرده است كه با اين قسمت از بدن خود راحت نيستند .

برخي از زنان اين جراحي را انتخاب مي‌كنند زيرا فعاليت‌هاي بدني مانند ورزش را ناراحت‌كننده مي‌دانند، در حالي كه برخي ديگر صرفاً مي‌خواهند در لباس‌هاي تنگ احساس اعتماد به نفس بيشتري داشته باشند. دليل شما هرچه كه باشد، كاملاً موجه است. انجام اين عمل مي‌تواند باعث شود كه هم از نظر جسمي و هم از نظر روحي احساس بهتري داشته باشيد و عزت نفس و رفاه كلي شما را افزايش دهد.

ما در مركز جراحي لندن، در جراحي پلاستيك، از جمله لابياپلاستي، تخصص داريم. جراحان ماهر ما سالانه بيش از ۱۵۰ مورد از اين عمل‌ها را در كلينيك خود واقع در خيابان بيكر انجام مي‌دهند.

اگر به اين فكر كرده‌ايد كه آيا لابياپلاستي براي شما مناسب است يا خير، در اينجا پنج دليل وجود دارد كه ممكن است به شما در تصميم‌گيري در مورد انتخاب مناسب كمك كند.

بهبود راحتي و اعتماد به نفس در لباس‌هاي تنگ: چگونه لابياپلاستي مي‌تواند كمك كند

بسياري از زناني كه لب‌هاي داخلي يا خارجي واژن (كه به عنوان لابيا مينور يا لابيا ماژور شناخته مي‌شوند) بزرگتري دارند، هنگام پوشيدن لباس‌هاي تنگ احساس خجالت يا ناراحتي مي‌كنند. چه يك بيكيني در ساحل باشد و چه شلوار يوگاي مورد علاقه‌تان در حين تمرين، اين لباس‌ها ممكن است بيشتر از آنچه دوست داريد، نمايان باشند و منجر به احساس خجالت يا كاهش اعتماد به نفس شما شوند.

لابياپلاستي راه حلي براي اين مشكل ارائه مي‌دهد. اين عمل، لابياها را تغيير شكل و اندازه مي‌دهد و به شما كمك مي‌كند در لباس‌هاي انتخابي خود احساس راحتي و آسايش بيشتري داشته باشيد. با پرداختن به اين مشكل خاص، يك زن مي‌تواند اعتماد به نفس خود را بازيابد و در مورد ظاهر خود احساس بهتري داشته باشد و هرگونه ناراحتي يا خودآگاهي كه ممكن است قبلاً وجود داشته باشد را از بين ببرد.

لابياپلاستي مي‌تواند ظاهر واژن شما را بهبود بخشد

براي برخي از زنان، مشكل لابياها مربوط به راحتي در لباس يا هنگام فعاليت‌هاي بدني نيست؛ بلكه صرفاً مربوط به زيبايي‌شناسي است. آنها ممكن است احساس كنند كه ظاهر لابياهاي كوچك، بزرگ يا هر دو با ترجيح شخصي آنها براي چگونگي ظاهر اين ناحيه صميمي مطابقت ندارد.

لابياپلاستي يك راه حل موثر براي زناني است كه مشتاق بهبود ظاهر لابياهاي خود هستند و مي‌خواهند آن را از نظر زيبايي‌شناسي براي خود دلپذيرتر كنند. چه هدف تغيير اندازه، شكل يا حتي تقارن باشد، اين عمل جراحي مي‌تواند متناسب با نيازها و انتظارات فردي تنظيم شود. برخي از زنان تصميم مي‌گيرند فقط يك ناحيه - لابيا مينور يا لابيا ماژور - را تغيير دهند، در حالي كه برخي ديگر تصميم مي‌گيرند هر دو ناحيه را براي يك تغيير جامع‌تر تنظيم كنند.

لابياپلاستي مي‌تواند ورزش را لذت‌بخش‌تر كند

شايد تعجب كنيد اگر بدانيد كه شكل و اندازه لابياهاي كوچك و بزرگ واژن شما مي‌تواند در هنگام فعاليت، بر ميزان راحتي شما تأثير بگذارد. اگر لابياهايي داريد كه مستعد ساييدگي يا اصطكاك هستند، فعاليت‌هايي مانند دويدن، شنا يا شركت در ورزش مي‌تواند ناراحت‌كننده يا حتي دردناك شود.

لابياپلاستي با تغيير شكل و اندازه لابياها، راهي براي حل اين مشكل ارائه مي‌دهد و امكان حركت راحت‌تر و آزادتر را فراهم مي‌كند. اين مي‌تواند تفاوت چشمگيري در توانايي شما براي لذت بردن از فعاليت‌هاي بدني بدون هيچ گونه مانع يا ناراحتي ايجاد كند. به جاي نگراني در مورد سوزش يا ساييدگي، مي‌توانيد روي عملكرد خود و لذت بردن از فعال بودن تمركز كنيد.

لابياپلاستي مي‌تواند درد و سوزش را كاهش دهد

داشتن لابياي بزرگ مي‌تواند علاوه بر نگراني‌هاي زيبايي، منجر به ناراحتي‌هاي جسمي جدي نيز شود. چه سوزش ناشي از انواع خاصي از لباس باشد، چه ناراحتي كه هنگام ورزش تجربه مي‌شود يا حتي درد در حين فعاليت‌هاي جنسي، اين مشكلات مي‌توانند به طور جدي بر كيفيت زندگي شما تأثير بگذارند. در برخي موارد، زنان ممكن است براي فرار از ناراحتي، از اين فعاليت‌ها يا سبك‌هاي لباس به طور كلي اجتناب كنند.

لابياپلاستي راهي براي كاهش قابل توجه يا حتي از بين بردن اين درد و سوزش فراهم مي‌كند. با تغيير اندازه و شكل لابيا، اين جراحي به شما اين امكان را مي‌دهد كه بدون ناراحتي، طيف وسيع‌تري از فعاليت‌ها را انجام دهيد و لباس‌هاي متنوع‌تري بپوشيد. اين امر فرصت‌هاي جديدي را براي شما فراهم مي‌كند تا از زندگي خود لذت بيشتري ببريد، چه در لباس‌هاي مورد علاقه‌تان احساس راحتي كنيد، چه در فعاليت‌هاي بدني شركت كنيد يا زندگي جنسي رضايت‌بخش‌تري را تجربه كنيد.

لابياپلاستي مي‌تواند تجربيات صميمي شما را بهبود بخشد

شايد تعجب‌آور باشد، اما لابياپلاستي مي‌تواند تأثير مثبتي بر تجربيات جنسي شما و همسرتان داشته باشد. لابياي بزرگ شده با بافت اضافي گاهي اوقات مي‌تواند فعاليت‌هاي جنسي را كمتر لذت‌بخش يا حتي دردناك كند و باعث شود برخي از زنان به طور كلي از صميميت جنسي دوري كنند.

با انجام لابياپلاستي، مي‌توانيد بافت اضافي را برداشته و لابيا را تغيير شكل دهيد تا ناحيه‌اي راحت‌تر و حساس‌تر ايجاد شود. اين مي‌تواند حس را بهبود بخشد و فعاليت‌هاي جنسي را لذت‌بخش‌تر كند و شما را از ناراحتي يا دردي كه قبلاً تجربه كرده‌ايد، رهايي بخشد.

انتخاب لابياپلاستي به اين دليل مي‌تواند كيفيت زندگي جنسي شما را به ميزان قابل توجهي بهبود بخشد و دريچه‌اي به سوي تجربيات صميمانه‌تر و رضايت‌بخش‌تر بگشايد. ديگر نيازي به تحمل ناراحتي يا درد نخواهيد داشت و مي‌توانيد آزادانه‌تر و كامل‌تر در فعاليت‌هاي جنسي شركت كنيد كه نه تنها از سلامت جسمي شما سود مي‌برد، بلكه نزديكي عاطفي شما را با شريك زندگي‌تان نيز افزايش مي‌دهد.

لابياپلاستي نزديك من - چرا مركز جراحي را براي عمل خود انتخاب كنيد

هنگام بررسي لابياپلاستي، انتخاب يك كلينيك معتبر و باتجربه براي اطمينان از بهترين نتيجه ممكن بسيار مهم است. در مركز جراحي، ما در ارائه يك رويكرد متناسب و جامع براي لابياپلاستي تخصص داريم و تضمين مي‌كنيم كه به نتايج دلخواه خود برسيد. جراحان ما سالانه بيش از ۱۵۰ عمل لابياپلاستي انجام مي‌دهند و كلينيك خيابان بيكر ما در لندن مجهز به امكانات پيشرفته براي ارائه بالاترين سطح مراقبت است.

نظرات بيماران

سارا: «من عمل لابياپلاستي‌ام را در مركز جراحي انجام دادم و از نتايج آن بسيار راضي هستم. تيم جراحي فوق‌العاده حمايتگر بود و اين جراحي به من اعتماد به نفس تازه‌اي بخشيده است.»

اميلي: «انتخاب مركز جراحي بهترين تصميمي بود كه تا به حال گرفته‌ام. ديگر هنگام ورزش احساس ناراحتي نمي‌كنم و مي‌توانم بدون خجالت، هر چه دوست دارم بپوشم.»

لورا: «من قبل از عمل لابياپلاستي عصبي بودم، اما تيم مركز جراحي به من آرامش دادند. جراحي موفقيت‌آميز بود و زندگي جنسي من را به طور قابل توجهي بهبود بخشيده است.»